Προς το τέλος του 19ου αιώνα, στην Αμερική, ο Thomas Edison εγκατέστησε ένα σύστημα διανομής ηλεκτρικής
ενέργειας. Για το ηλεκτρικό του δίκτυο χρησιμοποίησε συνεχή τάση (D.C - τέτοια είναι
η τάση που δίνει μια συνηθισμένη μπαταρία) των 110V, γιατί σε αυτή την τάση εξασφαλίζονταν
η καλύτερη λειτουργία του ηλεκτρικού λαμπτήρα που λίγο καιρό πριν ο ίδιος είχε
ανακαλύψει. Σε υψηλότερη τάση το νήμα του ηλεκτρικού λαμπτήρα δεν είχε την επιθυμητή
διάρκεια, ενώ σε μικρότερη τάση δεν έδινε την κατάλληλη φωτεινότητα.
Επιπλέον,
όταν η τάση ήταν κοντά στα 100V
ο ίδιος διαπίστωσε ότι το ενδεχόμενο ενός θανατηφόρου σοκ από ένα ατύχημα ήταν
σχετικά περιορισμένο. Μη ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα επιτευχθεί
αποτελεσματική μόνωση των ηλεκτρικών καλωδίων.
Λίγο αργότερα με την ανακάλυψη της εναλλασσόμενης τάσης (A.C - τέτοια είναι η τάση που δίνει η
πρίζα) από τον Tesla
και την εγκατάσταση του πρώτου δικτύου διανομής από τον George Westinghouse, θα μπορούσαν να
αυξήσουν την τάση παροχής του δικτύου, αλλά τότε θα έπρεπε να αλλαχθεί το υφιστάμενο
δίκτυο.
Η προτίμηση της εναλλασσόμενης τάσης (A.C) έχει
το πλεονέκτημα ότι μπορούμε με τη χρήση μετασχηματιστών να ανυψώνουμε ή να
υποβιβάζουμε την τιμή της. Η μεγάλη τιμή εναλλασσόμενης τάσης εξασφαλίζει τη
μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας με λιγότερες απώλειες στα καλώδια μεταφοράς.
