ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ

Η εισβολή της τρίτης διάστασης στην οικιακή ψυχαγωγία έχει ξεκινήσει ήδη με τις πρώτες τηλεοράσεις αλλά και προτζέκτορες να είναι γεγονός.

• Πως λειτουργεί όμως μια τέτοια τεχνολογία;

Η παρατήρηση στις τρεις διαστάσεις οφείλεται στο γεγονός ότι και τα δυο μάτια δίνουν συγχρόνως τις εντυπώσεις τους στον εγκέφαλο, ενώ το κάθε μάτι βλέπει την ίδια σκηνή  από λίγο διαφορετική γωνία. Για να πεισθείτε κρατήστε το δακτυλό σας μακρυά στο μήκος του βαχιόνα και δείτε το, πότε με το ένα και πότε με το άλλο μάτι. Τότε θα διαπιστώσετε ότι το δάκτυλο φαίνεται να πηδά δεξιά και αριστερά πάνω στο φόντο του τοίχου.

 

Το συνηθισμένο στερεοσκόπιο(view-master) του χεριού μιμείται αυτό το φαινόμενο του βάθους. Στη συσκευή υπάρχουν δυο φωτογραφικές διαφάνειες παρμένες από λίγο διαφορετικές θέσεις. Όταν τις βλέπετε συγχρόνως, η διάταξη είναι τέτοια, ώστε το αριστερό μάτι να βλέπει τη σκηνή όπως φωτογραφήθηκε από αριστερά, ενώ το δεξιό τη βλέπει από δεξιά. Έτσι τα αντικείμενα της σκηνής φαίνονται ανάγλυφα με σωστή προοπτική, δίνοντας όπως λέμε, βάθος στην εικόνα. Στο στερεοσκόπιο δεν υπάρχει η δυνατότητα να δούμε ταυτόχρονα και τις δυο εικόνες μαζί. Αν γινόταν αυτό τότε θα βλέπαμε μια θολή εικόνα.

Στις παλιότερες κινηματογραφικές τρισδιάτατες ταινίες μια σκηνή αποτυπώνοταν από δύο κάμερες, η μια με κόκκινο και η άλλη με μπλε φίλτρο και από ελαφρώς διαφορετική θέση. Αργότερα όταν προβάλονταν στην κινηματογραφική αίθουσα δίνονταν στους θεατές γυαλιά με κόκκινο και μπλε φίλτρο ώστε κάθε μάτι να βλέπει μια ελαφρώς διαφορετική εικόνα.(Δες την παρακάτω εικόνα)

Στις νεότερες κινηματογραφικές ταινίες (π.χ Avatar) μια σκηνή αποτυπώνεται  από δύο κάμερες, που βρίσκονται σε ελαφρώς διαφορετική θέση και φέρουν φίλτρα με διαφορετική πόλωση (οριζόντια και κάθετη πόλωση) . Αργότερα όταν  η ταινία προβάλεται  στην κινηματογραφική αίθουσα, δίνονται  στους θεατές πολωτικά γυαλιά ώστε το αριστερό μάτι να βλέπει την εικόνα που προέρχεται από την κάμερα με την μια κατάσταση πόλωσης και το αριστερό μάτι να βλέπει την ίδια σκηνή που έχει αποτυπωθεί από την κάμερα με την διαφορετική κατάσταση πόλωσης. Έτσι πετυχαίνουμε κάθε μάτι να βλέπει την ίδια σκηνή που έχει τραβηχτεί από λίγο διαφορετική οπτική γωνία.(Δες την παρακάτω εικόνα)

 

Και στις δύο περιπτώσεις ξεγελάμε τον εγκέφαλο του θεατή ο οποίος έτσι έχει την αίσθηση του βάθους.

Οι παραπάνω είναι δύο τρόποι που κυρίως χρησιμοποιούνται στην κινηματογραφική ψυχαγωγία χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι. ( π.χ αεροφωτογραφήσεις, τρισδιάτατη απεικόνιση εμβρύου κτλ)